Mijn eerste toernooi

Toen ik ongeveer 12 jaar geleden lid werd van de Gooiers en het boulen begon te boeien duurde het toch nog even, voordat ik de moed had om aan de interne toernooitjes op de woensdag -en zaterdagmiddag mee te doen, bang als ik was te falen en anderen te duperen. Ik bleef trainen, ook op dagen dat het boulodrome gesloten was. Vaak alleen, soms ook met Guiseppe Penso, voor wie het boulen ook een passie was. Deze bescheiden,sympathieke Italiaan heeft getracht om mijn boulen op een hoger plan te brengen.”Helaas tevergeefs,” zullen jullie misschien zeggen; het zij zo. Ik kreeg toch meer zelfvertrouwen en al gauw deed ik met wisselend succes mee met onze clubtoernooitjes en ja hoor, op een dag vroeg iemand mij of ik zin had om met hem mee te doen aan het "Open doublet toernooi" van de Gooiers. Het was Jan Beumkes , een fantastische kerel, zeer sociaal voelend, gewoon een fijne vent. Helaas is hij er niet meer. In gedachten zie ik hem nog vaak op ons terrein staan, met z’n voeten in een hoek van 90 % om het butje, zodat Janus Bezemer, zijn competitiemaatje, die zeer slecht kon zien, wist waar hij de boule moest plaatsen. Ondanks deze handicap van Janus bleef Jan jaren lang competitie met hem spelen. Hij haalde hem op met de auto en bracht hem ook weer thuis. Ik dwaal af merk ik en ik krijg het ook een beetje te kwaad, dus gauw maar vertellen over dat "Eerste toernooi."
Ik had er zo naar uitgezien, in mijn dromen had ik ontelbare kampioensballen gegooid, diverse malen had ik door prachtig plaatsen de mêne in ons voordeel beslist. Mijn fantasie ging zover dat ik ook verschillende carro's schoot. Moet je nagaan, Jan was de tireur en ik kon nog geen boule op 1 meter raken.
De dag brak aan, 10 uur melden, 10:30 uur spelen. Eerste partij: complete afgang! Jan kon door goed te plaatsen nog enkele punten pakken. Tweede partij: Afgrijselijk, ik kon geen boule bij het butje krijgen. Jan bleef lachen en probeerde mij wat op te beuren. Derde partij: Ik kon echt wel janken. Ik had me zoveel voorgesteld van deze dag! Weer een partij die door mijn slechte plaatsen verloren ging. "Niks aan de hand hoor Hans", zei Jan. "Wij zijn ingedeeld in de B-groep en nu komt het echt er op aan jongen. Beschouw die eerste drie partijen maar als training maar de vierde partij moeten wij winnen anders liggen wij eruit". Wij wonnen en ook de vijfde partij was een makkie. De finale was zo voorbij, we waren niet te kloppen! 's Middags was ik een gebroken man, 's avonds kon ik mijn geluk niet op. Eerste in de B, een grote mand met lekkers op mijn schoot, een jonge borrel in mijn hand en Jan, die zei: "Goed gespeeld maatje."
Jan, het ga je goed daarboven jongen en doe de groeten aan Janus als je hem ziet.


H.A. v/h K.v.A.

Koopman

Als mijn vrouw haar boodschappen, doet kijk ik altijd in het rond op zoek naar prijzen voor de toernooien van ons cluppie en geloof me in elke zaak vind je wel wat geschikts. Etenswaar, fruitsappen, alcoholische versnaperingen, in ieder geval iets wat geconsumeerd wordt of iets dat aan slijtage onderhevig is, want “vastgoed” hebben de meeste winnaars al.
Het rondkijken en in gedachten combineren van verschillende producten is echt een leuke bezigheid, het is haast een hobby geworden. Laatst waren wij in een slagerij in een groot winkelcentrum toen mij een receptenboekje opviel dat daar ook aan de man gebracht werd, met als titel "Woensdag-gehaktdag.”
Dat zou leuk staan als prijs op één van onze woensdagmiddag toernooien, dacht ik direct. Maar helaas, navraag bij de baas zelf, leerde dat de prijs te hoog was. 1O Euro lag ver boven het prijsniveau dat wij normaliter hanteren voor onze toernooiprijzen. De slager zag zeker de teleurstelling op mijn gezicht en hij vroeg mij voor welke club het boekje bestemd was. Na enige uitleg van mijn kant, ook over het aantal personen dat woensdagmiddag meestal aanwezig was, zei hij : "Neem zo,n boekje maar mee voor de prijzentafel, maar vergeet natuurlijk niet mijn Slagerij te noemen."
Dat was een verrassing en direct dacht ik : Hij is een puike slager maar bovendien ook nog EEN GOEDE KOOPMAN. H.A. v/h K.v.A.

De kennismaking

Begin 1990 kwam ik in contact met het “ Jeu de boules.” Deze prachtige sport, voor jong en oud, voor het hele gezin, leerde ik kennen bij de Pétanqueclub “De Gooiers” in Loosdrecht. De man die mij zover kreeg om daar een kijkje te nemen was Jaap v.d. Noll. Ik was niet dadelijk verkocht want ik vond het maar een dom spelletje.Klein balletje opgooien, meten, nog een paar ballen (boules) op de baan en dan kwam het raden: “Van wie is die boule ? En die dan? Wie moet nu?” Verder hoorde ik nog:”We moeten de tactiek bespreken, we moeten met effect gooien. We gaan ver spelen.” Alles op een vriendelijke, gezellige toon. Geen onvertogen woord. Geheel niet in overeenstemming met mijn wedstrijdmentaliteit en fanatisme.
Dus afhouden de boel! Alleen maar lunchen op de club; gezellig, lekker, goedkoop, veel vrienden om je heen ; wat kan een mens toch meer verlangen ? De ontspannen sfeer en de sportiviteit waren altijd aanwezig. En dan kwam Jaap weer: “Hans, gaan wij even gooien?" "Volgende keer Jaap," was geregeld het antwoord maar toen, een zekere zondag, was ik opeens verkocht. Er was een toernooi aan de gang en twee teams kregen het aan de stok met elkaar. Een groot tumult, scheidsrechter erbij, een hoop gepraat, boze gezichten. “Hé, wat is daar aan de hand,” dacht ik. Na enige tijd werd het spel hervat en probeerde ik met Reinier Bottenheft (helaas is hij er niet meer) het spel te volgen. Wat een prachtig spel ! Vol van onverwachte momenten, sensaties, spanningen, emoties. Ik was over de streep en ik heb er nooit spijt van gehad. Als trainer kreeg ik in eerste instantie André Bosson en daarna Dominique. Veel van ze geleerd (ik wist natuurlijk niets) en dat resulteerde onder meer in het kampioenschap van Ankeveen. Maar dat is een ander verhaal!
H.A. v/h K.v.A.

Voetbal

Laatst kwam ik een voetbalkameraad tegen. "En, hoe vond je de wedstrijd," vroeg ik hem. "Niet gezien," zei hij. "Ik kijk niet meer, het voetbal heeft voor mij afgedaan. Vele vrienden en kennissen van mij, idem dito hoor ! We zijn volgevreten van voetbal, we zijn het zat om iedere keer maar weer een wedstrijd in de strot geduwd te krijgen. Iedere avond zijn er wel enkele wedstrijden op de TV en de mooie programma's schuiven ze opzij. En dan steeds ellende met die zogenaamde supporters, de sex-schandalen die de profs zich te kunnen permiteren, de
a-sociale jaarsalarissen." Hij was haast buiten adem, maar na enkele ogenblikken ging hij gewoon door met zijn monoloog." En het amateurvoetbal stelt toch helemaal niets meer voor.
Eigen jeugd komt niet door. Nogal wiedes, want door die kolere spelletjes op computer en TV wordt er niet of met tegenzin getraind en is buiten op straat voetballen er al helemaal niet bij. Nee, de amateurclubs kunnen zich slechts staande houden door de allochtone jongeren. Die willen nog wel. Thuis mogen zij gelukkig niet naar die smerige, geweldadige Amerikaanse
series op TV kijken. Internetten OK, als het nodig is voor school, als het leerzaam is, maar wel verantwoord en met mate. "Ga maar buiten spelen zeggen de ouders. Ga maar voetballen, misschien wordt je wel professional en kan je ons een gelukkige oude dag bezorgen." Hij hapte weer naar adem, maar voordat ik van onderwerp kon veranderen begon hij weer: "Heb je al eens in de clubblaadjes van diverse verenigingen gekeken bij de jeugdopstellingen ? Je lacht je rot, man ! Het lijkt wel een Turks of Marokaans blaadje. Ik kan de namen niet uitspreken hoor, maar deze jongens willen nog wel. Nee, voetbal heeft afgedaan! Ik jeu de boule nu bij een club in Zeewolde, heerlijk, heerlijk !" Voordat ik kon reageren beende hij snel weg.Over zijn schouder naar achteren kijkend schreeuwde hij : "Sorry, sorry, ik heb haast! See you!"
Hij liet me enigszins verbluft achter op het zitbankje. Zou het echt zo zijn dat volkssport nummer 1 terrein ging verliezen ? Zeist kwam in mijn gedachten. Ja, natuurlijk! Wij moesten toen naar Les Cailloux en wij vroegen een man van middelbare leeftijd de weg. Hij kon het ons zo vertellen, maar waar de voetbalvelden van Jonathan waren wist hij niet. Die lagen notabene vlak tegenover het boulodrome! Zou mijn vriend gelijk krijgen met zijn uitspraken. Het liet mij niet los. Hoe zou het over 10 jaar zijn ? Ik hoor iemand al vragen waar de voetbalvelden van Victoria zijn. "De voetbalvelden van Victoria? Ze hebben nog maar één veld hoor, de overige velden hebben ze overgedaan aan de Petanqueclub "De Gooiers". Ja, het jeu de boules heeft een vlucht genomen in Holland. De club heeft nu 48 binnenbanen, douchecabines,een tiental sauna's, drie overdekte zwembaden en een prachtig café-restaurant genaamd "Chez Walter" met de klemtoon op de laatste lettergreep. Het ledental is de 2000 gepasseerd! Voorzitter is nog steeds Ab Ruiter. Hij draagt nu een grote grijze baard en op zijn hoofd een toupetje. Hij was altijd al ijdel! Plaatsen kon hij als de beste. Jammer genoeg is hij nooit kampioen geweest, zelfs niet van Ankeveen." Plotseling schrok ik wakker."Hé,dove," hoorde ik. "Zou je niet naar huis gaan, het is zowat twaalf uur!" Ik was (Beppie vergeef me) op het bankje in slaap gesukkeld."Voor het voetbal is het zeker één minuut vóór twaalf," zei ik nog tegen mezelf.
H.A. v/h K.v.A.

Duel in de zon

Het was bloedheet. De mensen hadden beschutting gezocht onder parasolletjes en afdakjes, maar wel zodanig dat ze het veld goed konden overzien . Daar, op dat afgebakende terrein, zou namelijk de eindafrekening plaatsvinden.
Guz, alias babyface, de plaatselijke held en Domenique zouden het uitvechten met 2 zuiderlingen die de buurt knap onveilig maakten. In eerst instantie wilde Guz zijn vrouw Donna in het gevecht betrekken omdat zij zo goed schieten kon, maar de komst van de baby deed hem besluiten om een beroep te doen op Domenique. Deze haast legendarische persoon sprak weinig, hij kon moeilijk uit zijn woorden komen, maar schieten kon hij als de beste. De afspraak was om het om 4 uur 's middags uit te vechten. Inderdaad kwamen omstreeks genoemde tijd de kerels naderbij sluipen. Een van de zuiderlingen poetste zijn kogels nog eens extra op, de andere draaide een shaggie met één hand, klaarblijkelijk om de tegenstanders te imponeren.
Al zeer snel vielen de eerste kogels. Guz had de vijandelijkheden geopend. Hij slaagde erin de eerste patser uit het Zuiden met zijn derde kogel te elimineren onder gejuich van het publiek dat aangespoord door Dien, de beste ruitster uit de streek, flink tekeer ging. De emoties liepen hoog op. De bar dames Nanda en An konden hun tengere, trillende lijfjes haast niet in bedwang houden. De halfdronken barman schonk liters uit van het bocht dat zijn naam droeg. Inderdaad, Whiskey werd hij genoemd. De tweede zuiderling had zich ondertussen in een kansrijke positie gemanoeuvreerd. Dome zag het gevaar. Hij moest nu beslist raak schieten.Behoedzaam liep hij naar de cirkel. Hij had nog maar één kogel. De spanning was te snijden. Dome keek achteloos naar zijn tegenstander. Hij schoot direct vanaf zijn heup.Een juweel van een voltreffer. De strijd was gestreden. Vrienden, dit was dan zomaar een summier verslag van een spannende finalepartij doublet van ons mooie Pétanque.
Wat hoor ik? Asjemenou! Dachten jullie dat het wat van doen had met een verhaal uit het criminele wilde Westen ? Iets uit een cowboy film ? High noon misschien ? Nou dan zijn jullie behoorlijk gefopt hoor !
H.A. v/h K.v.A.

Het Gebed

Een jeugdvriendin stuurde mij een aardige Franse ansichtkaart. Aan de voorkant 4 afbeeldinkjes: Een zestal boulers vol aandacht voor het spel, een paar boules met een butje, een paar metende handen en een fles pastis met halfgevulde glazen. Een leuke compositie ." Nou, is dat alles ?" hoor ik jullie al zeggen. Nee, nee, er stond namelijk ook een gebed op. Een gebed van een pétanquespeler. Gelet op onze wedstrijdresultaten, is het misschien wel wenselijk dat sommige van ons ook eens een keertje naar boven kijken. Alhoewel, het gaat stukken beter tegenwoordig. Dankzij of ondanks de invallers ? Dat oordeel laat ik graag aan anderen over! Hier volgt het gebed.
La Prière du Pétanqueur
"Mon Dieu, faites que ma boule se place
le plus près du cochonet,
Et que mon adversaire s'accroche le pantalon
quand il voudra la "taper".
Faites en sorte que si un jour je devais
prendre une fanny,
Un orage terrible éclate et nous empèche
de terminer la partie.
Ainsi Soit-il.



De vrije vertaling met behulp van onze frêle, Frans sprekende, onFrans boulende, op hoge hakken spelende, modieuze Nanda,is als volgt:
Het Gebed van een Pétanquespeler
Lieve Heer, wilt U er voor zorgen dat mijn boule zo dicht
mogelijk bij het buutje komt,
En dat mijn tegenstander met zijn hand aan zijn broek
blijft kleven als hij het wil wegschieten.
Wilt U ervoor zorgen, indien ik dreig te verliezen
met een fanny, dat er een verschrikkelijk onweer
losbarst, zodat de partij niet uitgespeeld kan worden.
Amen !
Wel, ik hoop dat jullie het een beetje interessant
vonden. De Franse taal is toch prachtig ! Niet interessant ? Evengoed de groeten hoor !! H.A. v/h ..vous savez !

Jeu de boule club Woerden

Iedere woensdagmiddag, vaste prik : In de rechterhoek van ons clublokaal zitten de gasten uit Woerden. Voorop gesteld, gewaardeerde gasten ! Zij, vinden het ook heerlijk bij ons. Sfeer, sportiviteit, lage konsumptieprijzen ! Enkelen van hen zijn al 1e of 2e lid van de "Gooiers" geworden. Maarten nog niet, maar ik zie hem met de dag twijfelen. Tussen de partijen door helpt hij al met het opruimen van glaswerk. Het is te prijzen, al was het zeker meer te prijzen als hij zijn vrouw Irene eens met ons op de woensdagmiddag liet duelleren. Ze moet heel goed zijn ! Enfin, dit allemaal terzijde. Van Maarten kreeg ik het clubblad van de Jeu de boule club Woerden. Hij was er trots op en dat mag hij zijn, maar er was iets dat mijn goesting niet streelde. Het gaat om het voorblad waarop het logo van de club staat. Het is een boule die stevig omklemd wordt door de vijf vingers van een hand. Ongelofelijk ! Zelfs de beginners bij ons weten dat de duim niet stevig tegen de boule mag aandrukken. Het geeft effect waar je niet op rekent. Beter was geweest om een ruimte open te laten tussen de duim en de boule. Foutje van Johan Kuipers misschien ? Bij het doorlezen van het blad kwam ik enkele "woensdaggangers" tegen: Ronald Groenendijk, Lex de Vries en nog een paar, toch kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat zonder Wychert de Wit de club ten dode opgeschreven is. Wat doet die man veel naast het bekleden van het voorzitterschap. Hij is zelfs niet te beroerd om de leden bij speciale gelegenheden van eten en drinken te voorzien en zeer waarschijnlijk voor noppes ! Klasse hoor ! Terwijl ik dit opteken denk ik bij mezelf: " In je overdrijving jongelief, zou je Maarten Nap haast vergeten, die man heeft op z'n minst ook 13 funkties in de club. Sorry Maarten, ik laat je de volgende keer wel weer winnen hoor ! En ik neem je het niet kwalijk dat er geen uitnodiging gekomen is voor het feest ter ere van jullie 25 jarig jubileum." " Wat hebben wij nou aan onze boules kleven," hoor ik enkele Gooiers al roepen. Wisten jullie dat dan niet ? Nou ze zijn eerder opgericht dan de "Gooiers." hoor ! Om precies te zijn, de oprichtingsdatum was O7-O2-'79. Wat maakt het ook uit ! Ik hoop dat het beide clubs goed gaat ! H.A. v/h K.v.A.

Mysterieuze krachten in de sport

1997 was een vredig jaar, dat wil zeggen, voor een deel van Europa. Natuurlijk,in Ierland is het altijd hommeles; zonder vechten, slaan en moorden kunnen zij daar blijkbaar niet existeren. De Ieren die het geweld zat waren... gingen naar Amerika, het "Beloofde land" en werden politieman in de Bronx, New-York. Van de regen in de drup zou ik zeggen! De Zionisten en Palestijnen in het M-O gunden elkaar geen metertje woestijn. De ziekenhuizen liepen geregeld vol; om te huilen. In Afrika en Zuid-Amerika werden guerrilla-oorlogen gevoerd en in Loosdrecht, Holland, werd strijd geleverd om het kampioenschap "Triplette" van de Pétanque club " De Gooiers.
De gedoodverfde winnaar van dit kampioenschap was het "dream team" van de Italianen, bestaande uit de zeer ervaren spelers Antonio Ruffin, Dominique Frisone en Guisseppe Penso.De twee eerstgenoemden mochten zelfs al voor Nederland uitkomen in een Europees kampioenschap.
De voorrondes legden zij fluitend af, maar in de finale wilde het niet vlotten. De mysterieuze krachten in de sport, waar J.v.d. Bergh indertijd over sprak,keerden zich tegen hen. Zij konden zich tegen de ploeg van Jan van Strien geen moment waar maken. Jan was een prima captain. Als "milieu" bleef hij zo koel als een kikker. Zijn tactische beslissingen waren steeds de juiste. Spreken deed hij weinig. Zijn hand -en
armbewegingen à la Lee Towers, iets minder nadrukkelijk dat wel, waren voor zijn teamgenoten voldoende.
Ad Rommens was de "pointeur". Plaatsen kon hij als de beste. Zijn uiterst kleine boules, overdreven gezegd, iets groter dan een butje, waren moeilijk te raken. In deze finalepartij lag zijn kracht echter in de laconieke manier waarop hij de partij opvatte. Bepaalde opmerkingen zoals: " Ook in het dorp " bij het passeren van een tegenstander in de baan, wekten schijnbaar irritaties op en dit is zoals jullie weten slecht voor de concentratie. Ikzelf was de "tireur." Een veel te mooi woord,
gelet op de prestaties die ik bracht. Ik miste veel, maar het team loste het op een of andere manier op. Wij wonnen de finale en werden Triplette Kampioen 1997 van de Gooiers.
Onze tegenstanders namen het verlies zeer sportief op. Hetleek wel of ze ons de overwinning gunden. Ja, nogal wiedes, als je al zoveel bekers en schalen in de kast hebt, maakt die ene dan ook niet veel meer uit . Verder weten zij uit ervaring, dat je het wel kan schudden als je de " Mysterieuze krachten " tegen je hebt. Eerlijk is eerlijk, spelen wij 1OO keer tegen dit sterke team, dan winnen wij misschien maar 6 of 7 keer. Desalniettemin, het was een heerlijke dag.....en de Heineken-aandelen gingen de volgende dag weer fors omhoog op de Beurs in Amsterdam.

H.A. v/h K.v.A.

Naschrift: De beker voor het toernooi van Toon van der Veen
1n 1996, een jaar vóór dit kampioenschap, werd eveneens
gewonnen door ons team. Waren wij toch sterker dan ik
vermoedde ???

Foutief ingeschat

Het was 4 of 5 jaar geleden dat Bep en ik besloten om op een zondag naar het Julianapark in Utrecht te gaan. Er was daar een toernooi gaande waar veel Gooiers aan meededen.
Het weer was prachtig en het was werkelijk een genot om door het park te wandelen en hier en daar naar het "spelletje " te kijken. Gerard, Bets en Rita zagen wij heel goed spelen, Dominique was dominerend bezig met Dennis en Jordi , Penso zocht kippeneieren onder de heg, Jan Beumkes, Lex en Wil luierden in hun strandstoeltjes, Henk Klomp probeerde weer over de grond te schieten en nog vele anderen waren geconcentreerd bezig met hun Jeu de Boule.
Toen wij na geruime tijd besloten om naar huis te gaan hoorden wij plotseling wat gegiechel achter een heg. Het kwam ons bekend voor, dus wij naar het andere pad en ja, ja, wie speelden daar ? José, Margareet en Yvonne en och, och, tegen Jan van Rijn, Nina en nog een geroutineerde speler uit Ankeveen, en dan te weten dat onze dames nog maar net, enkele maanden misschien, het spel beoefenden. Ik vroeg Yvonne naar de stand, het was 11 tegen 2. Enfin ik maak een opmerking tegen Jan zo in de trant van "doe je het een beetje rustig aan met onze dames. Durf je wel !" Jan wierp net het butje onder een struik tegen een helling aan en hij reageerde nogal knorrig. Ik begreep er niks van, we waren toch wel maatjes. "Bemoei je er niet mee Akkerman" klonk het vals. Ik was een beetje verbaasd nmaar al gauw werd alles
duidelijk. De dames stonden voor ! De mêne leverde twee punten op voor onze dames en ze wonnen de partij met 13 tegen 3 of 13 tegen 4. Dominique zegt het zo vaak :"Iedereen, zelfs een kampioen,kan in het boulen van een beginneling verliezen " Ik geloof wel dat ik het omdanks mijn slecht gehoor goed verstaan heb al is dat Siciliaans-Hollands van hem abominabel!! Toch heeft de sluwe vos gelijk, ik maak het haast iedere week zelf mee! De groeten ! Hans Akkerman (voorheen kampioen
van Ankeveen) Ok, OK, van de Thuisblijvers, nou goed!

Familie

Als je een bepaalde leeftijd bereikt hebt, denk ik dat het niet aanmatigend is om familieleden,desnoods ongevraagd, van advies te dienen en daar ik de leden van ons cluppie
als familie beschouw, (of je wilt of niet) durf ik kont te doen van iets dat mij overkomen is, met als doel jullie nadrukkelijk te adviseren, haast en spoed uit het leven te bannen. Ik reed kortgeleden, het was al donker, op het Zuidereind in s'Graveland achter een bestelbusje aan, dat maar niet harder wilde dan hooguit 30 Km. Er gold daar een inhaalverbod maar afgezien daarvan, het busje slingerde zo dat inhalen riskant was en..... haast dat ik had. !!
Ik drukte een paar maal op de claxon zonder resultaat maar mijn lichtsignalen bleken te werken als een lap op een rode stier, want het busje stopte plotsklaps en wel dwars op straat zodat ik er niet voorbij kon. Een grote sterke kerel stapte uit, type Hein Bouw, ook met zo'n R.A.F. snor op zijn gezicht. En nou komt het vrienden, nu even meer attentie.
Wat te doen in zo'n situatie ? Let op : " Begin te lachen om zodoende een ontspannen sfeer te creëren en als je intussen een smoesje kan verzinnen, des te beter." De man maakte aanstalten om handtastelijk te worden, toen ik lachend zei: " Dat heeft mij wat gekost om je te laten stoppen. Je remlicht rechtsachter doet het niet." Hij keek me enkele ogenblikken onderzoekend aan en gelukkig, plotseling verzachtte een glimlach zijn gezicht. " Ik dacht dat je zo'n kolere wegpiraat was " zei hij ,"Ik heb een vracht wijn in mijn wagen waardoor ik uiterst voorzichtig moet rijden," Het klonk als een excuus voor zijn weggedrag. "Neem alsjeblieft een flesje wijn van mij aan voor de moeite die je je getroost hebt," vervolgde hij. Ja, wat moest ik hier nu mee. Ik mompelde enkele woorden van "het hoeft niet", en " doe geen moeite, " maar de fles werd al in mijn handen gedrukt. Toen Snorremans dat deed ontdekte hij de sticker van de Gooiers op mijn wagen. "Ik meende je al eerder gezien te hebben " zei hij, "je speelt toch bij de Gooiers in Loosdrecht?" " Nee, nee," hakkelde ik, " Uh,uh,dat is mijn tweelingbroer. Ik speel zelf bij een club in Limburg." Waar haal je het vandaan, dacht ik nog. Maar mensen, ik hoop dat jullie begrepen hebben dat spoed altijd uit den boze is, blijf ontspannen en rustig en vooral geloof niet alles. Dit is de raad die ik jullie wilde meegeven en als een man, groot van postuur, met een vervaarlijke snor, in ons boulodrome naar mij vraagt, houd je dan alsjeblieft van de domme. Dan weten jullie niet wie, wat en waar ik ben, OK? Dat doen jullie wel voor mij, waar ? We zijn toch immers familie !!
Alvast bedankt hoor ! ( Trouwens hebben jullie een foutje ontdekt in dit stukje ? Nee ? Lees het nog maar goed door.)
H.A. v/h K.v.A.

Glasjanus

Mijn vrouwtje was een weekje naar haar broer in Frankrijk. Tussen twee haakjes, een echte francofiel, maar helaas geen jeu de boule-freak. Tijdelijk was ik dus zelf verantwoordelijk voor mijn natje en droogje en natuurlijk ook voor de afwas.Nu is het zo, zoals waarschijnlijk in de de meeste huishoudingen, dat de vaat na de afwas weer opgeborgen wordt in verschillende daarvoor ingerichte kasten en laden en dat... zag ik nou echt niet zitten. Waarom,peinsde ik, terwijl ik bezig was met afdrogen, moet ik iets opbergen dat ik dezelfde avond weer nodig heb ? Ik zette een glas neer op het aanrecht toen het secreet met een glasheldere stem (het was een wijnglas) tegen mij begon te praten. Ik schrok even, maar toen dacht ik, wie kan mij wat maken, ik ben hier nu de baas, glas je lult maar aan ! "Ik wil in de kast in de huiskamer," begon hij,"Daar hoor ik thuis.""Niks te willen," zei ik, "je blijft daar waar ik je neergezet heb." "Ja, maar hier in het zonnetje krijg ik strepen," zeurde hij weer. "Nou leuk toch," begon ik hem te jennen. "Dan wordt je zeker nog korporaal 1e klasse in het leger of misschien wel sergeant". "Ik moet niet in het leger," zei hij, "te veel glasjanussen en met jou praat ik niet meer." Hoe ik hem ook probeerde uit te lokken, hij zei werkelijk geen woord meer. Zelfs de bedreiging om mijn boules in zijn richting te gooien, hielp niet. Het onding
wist waarschijnlijk dat tireren niet mijn sterkste punt was.Krijg ook de kolere, dacht ik na enige tijd. Het doet me toch niks. Volgende week is Beppie er weer en heb ik geen glas nodig om mee te praten. Zo is het toch ?

H.A. v/h K.v.A.

Jeugd

Over het intrappen van open deuren gesproken: Waar is onze jeugd? Ja, OK, die is foetsie, maar ik wil eigenlijk vragen, waar is onze jeugdafdeling? Geen animo bij de jongelui? Hebben wij wel voldoende propaganda gemaakt? Hebben wij genoeg aan de weg getimmerd? Ik dacht van niet, misschien wel, gelukkig niet. Want jeugd begeleiden is niet eenvoudig, daar hebben wij geen mensen voor. Wil je dit doen, dan moet je toch passie, energie, clubliefde en tijd hebben. Energie is hier wel het zwaarwegends. Gelet op onze gemiddelde leeftijd zijn wij al blij dat wij de club draaiende kunnen houden door vrijwillig enkele taken op ons te nemen, zoals, ik noem maar wat, leiding geven bij toernooien, oberen, schoonmaken, onderhouden, besturen, enz.enz. En dit, zonder dat er een geldelijke vergoeding tegenover staat. Wij zijn niet de “Hartstichting”! Een cliché: " De jeugd heeft de toekomst!” Wij hopen een goede en gelukkige toekomst, maar ze krijgen het wel voor de kiezen. De grootste smeerlapperij wordt ze op televisie voorgeschoteld. En onze programmamakers cq programma-inkopers gaan rustig hun gang met het na-apen van grote broer Amerika, als ze maar aan hun kijkcijfers komen. Protesteren helpt niet. Wat te denken van die gore video`s of die gewelddadige computerspelletjes die overal en voor iedereen te huur of te koop zijn. Wat te denken van de drugs die onbelemmerd het land binnenstromen. Vertrouw niet op "Den Haag" hoor! Als die een tweede huis hebben in Spanje, een auto met chauffeur van de staat, een jacht in de haven, dan zeggen ze al gauw : "Ach,laat gaan ! Het zal mijn tijd wel uitdienen. Waar zullen wij vanavond gaan dineren, schat?” Goh, waar had ik het ook weer over ? Die oude harsens van mij kunnen zich helaas niet meer vastbijten in één onderwerp. Ik dwaal steeds af. Sorry, hoor! Bij Les Cailloux waren laatst twee peuters van 8 à 9 jaar met elkaar aan het boulen. Tète-à-tète, heerlijk om te zien. Iets verderop speelde het oudste zusje (12 jaar) een nationale competitiewedstrijd.(1e klasse) Ze was pointeur en deed dat als de beste. Ca 20 jeugdleden hebben ze daar. (8 tot 17 jaar) Het is dus toch wel mogelijk om een jeugdafdeling in stand te houden. Ach, komt tijd, komt raad, zullen we maar zeggen. H.A. v/h K.v.A.

Kampioen van Ankeveen

Belofte maakt schuld. Ik heb jullie vorig jaar beloofd te vertellen waarom ik altijd teken met H.A.v/h K.v.A. of wel Hans Akkerman voorheen Kampioen van Ankeveen. Nou vooruit dan maar met de geit!
Het was een jaar of wat geleden dat ik besloot mee te doen aan het "Thuisblijvers - toernooi" van onze zustervereniging ASV in Ankeveen.Ik dacht, hé mooi, vakantietijd; de sterke boulers zitten hopelijk ergens in Europa in een file, deze Gooier gaat een prijsje pakken.
Nou ja, het gaat meer om de eer dan om het prijsje vrienden, want jullie weten allemaal wel dat ASV het standpunt huldigt: "Elke deelnemer een prijs" en dat betekent dat de laatste prijs slechts weinig afwijkt van de eerste tenzij natuurlijk onverwacht een sponsor komt opdagen. Maar dit even terzijde. Ik was in een redelijke vorm maar iedereen weet dat bij partijen a la mêlee het loten het belangrijkst is. Degoden waren mij zowaar welgezind en na drie partijen werd ik tot winnaar uitgeroepen. Tevreden ging ik huiswaarts.
Enkele dagen later was ik bij mijn kleinkinderen in Kortenhoef. Ik zat heerlijk in het zonnetje op een bank en lette op de kinderen die loom aan het schommelen waren op het speelpleintje. Plotseling werd onze betrekkelijke rust verstoord. Marianne, die naast mijn kinderen woont, kwam aanstormen met een klein krantje in de hand. " Bent U dat meneer Akkerman ?"
vroeg ze en ze wees met haar vinger naar een summier stukje in het blaadje. Enkele regels waren het maar : " Thuisblijvers-toernooi van ASV te Ankeveen. 1e Plaats H.Akkerman ".
" Dan bent U kampioen van Ankeveen " vervolgde Marianne en ik meende iets van bewondering en ontzag in haar stem te ontwaren.De kinderen hadden alles gehoord en voordat ik kon zeggen dat het misschien niet zoveel voorstelde riepen ze in koor :"Opa is Kampioen van Ankeveen, Onze Opa is boelenkampioen van Ankeveen “
De overige kinderen op het pleintje kwamen nieuwsgierig op het tumult aanlopen. Mijn kleinkinderen gaven enige uitleg en al direct klonk het luid en schel uit een twintigtal keeltjes: "Hoi,hoi,hoi,de Opa van Charlie en Jet is kampioen van Ankeveen." Ze bleven het maar uitroepen terwijl ze niet eens wisten om welke tak van sport het ging.
Ik heb het maar zo gelaten, een beetje trots, toch wel.
Ja, ja, een kinderhand is gauw gevuld zullen jullie zeggenen daar hebben jullie gelijk in, maar met jullie welnemen blijf ik tekenen H.A. v/h K.v.A.

Hello darkness!

Lieve boulevrienden en natuurlijk vriendinnen,
Kunnen jullie je het artikel nog herinneren dat eind november
2003 in de Gooi -en Eemlander stond ? Het ging over dineren in het pikkedonker! Hebben jullie het gelezen? Het is ook in één of ander TV programma voorgekomen. Dineren in het pikkedonker met 50 onbekenden. Een nieuwe methode om aan de juiste partner te komen. Waar is deze generatie in hemelsnaam mee bezig, vraag je je af. Ze weten van gekkigheid niet meer wat ze doen moeten. Kunnen ze niet op een normale, geduldige, fatsoenlijke manier aan een geliefde komen? Vroeger werd gezegd: "Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg!" (Het was een vaste spreuk van onze Alie Schouten) Tegenwoordig is de grootste flauwekul nog niet gek genoeg. Maar sorry, daar wou ik het niet over hebben hoor! Nee, het gaat over die stroomstoring enkele weken terug, waarbij het overal erg donker werd. Het bracht die grijze massa in mijn hoofd aan het werken en plotseling kreeg ik, geïnspireerd door dat artikel, een lumineus idee. Waarom niet gebould in het pikkedonker ? De cirkel en buitenlijnen van lichtgevend touw, het butje en de boules in kleur lichtgevend, enkele TV camera's van boven op het speelveld gericht, de kampioenen van Belgie, Frankrijk, Ankeveen en Duitsland tegen elkaar en een deskundige die de spelsituaties, voortzettingen, etc. toelicht aan het publiek. Boy Brouwer lijkt mij de juiste persoon voor die baan. "Het wordt genieten, man!" hoor ik Jan Mulder al zeggen, want met dit idee word ik natuurlijk uitgenodigd voor het programma "Barend en van Dorp.” Zien jullie het al voor je. Een boule, rollend gegooid, die langzaam, licht slingerend, zijn weg zoekt naar het butje. Let wel, in het pikkedonker hoor! Je ziet alleen de boule en het butje. En dan hoor je de diepe stem van Boy: "De tirreur van blauw zal zo goed als zeker die rode boule weghalen. Let op, hij gaat schieten ". Je ziet dan alleen een blauwe bal in de circel bewegen, een voorwerp in het luchtledige, de schutter zie je niet, te donker en dan opeens gaat de blauwe bal in een sierlijke boog naar de rode toe. Pats, rode bal weg en de blauwe ligt op zijn plaats. Het lijkt wel tovenarij. De Fransen noemen dit "un carreau sur place."
Publiek in de donkere hal joelt en applaudisseert. Geweldig toch! Heeft iemand van ons een relatie bij de TV die het een en ander kan uitwerken? Voor de slimmeriken onder jullie: "Het idee heb ik al gedeponeerd hoor, maar heus ik ben geen geldwolf. Er zal vast veel overblijven voor medewerkers en voor de club.” In afwachting van positieve reacties wens ik jullie nog een sportief, maar vooral gezond Nieuwjaar, toe.
H.A. (Je weet wel!)

Koninginnedag 2003

Slenteren langs uitstallingen met afgedankt speelgoed, luisteren met je vingers in je oren, naar een "hardmetal" rockband, koekhappen, niet stil staan bij deze "happening," kijken naar de exhorbitant hoge prijzen op de kermis, oude ambachten,we weten het onderhand wel,pilsje drinken op een terras, overdekt natuurlijk, gelet op het slechte weer, luisteren naar een muzikale hulde van een multicuturele band, thuis narekenen in guldens wat die twee pilsjes en het glaasje wijn hebben gekost, natuurlijk schrikken geblazen .De horeca kan er wat van sinds de invoering van de Euro !
Lieve vrienden, dit heb ik allemaal niet ondervonden of meegemaakt. Heerlijk, heerlijk toch ? En weten jullie hoe dit komt? Simpel, Magreet Führen had toestemming gevraagd en gekregen om een tournooitje, zeg maar tournooi te organiseren en daar was ik aanwezig, daar vierde ik "Koninginnedag" in ons eigen Boulodrome. Het werd een groot sportief festijn met veel jolijt en "Oranje Bovens". Met leuke meezingers van de schorre Kraay.Er werd gedanst en gebould, gegeten en gedronken Ik heb eerlijk gezegd "Koninginnedag" nooit zo leuk gevierd, jammer dat Beppie in Frankrijk was.
Bedankt Margreet en bedankt alle medewerkers(sters) achter de schermen, achter de bar en Jozé achter de balie.
De republiekeinen zoals ik en de Oranje-gezinden vonden het
prachtig! Hopelijk krijgen jullie het voor elkaar dat wij "Koninginnedag" volgend jaar weer in het Boulodrome mogen vieren. Dat zou mooi zijn ! Iets om naar uit te kijken!

H.A. v/h K.v.A.

Computer

In augustus ben ik een uurtje bij het grote jeugdtoernooi van de voetbalclub Victoria geweest. Hartstikke leuk om die mannekens over het veld te zien dartelen. Met een prettig gevoel ging ik de kantine in voor een bakkie leut. Nou, dat had ik beter niet kunnen doen. Het halve bekertje koffie (1 Euro) was echt niet te drinken. Jan van Strien zou een rolberoerte krijgen als hij zou zien hoe het daar in de kantine toegaat.. De papiertjes van de melk en de suiker slingeren overal in het rond. Laat ik het hier maar bij laten. Het is een goede club met fijne, hardwerkende medewerkers. Vanuit hun kantine kan je het terrein van ons cluppie zien en mijn maatje en ik zaten wat te filosoferen over het wel en wee van het pétanque, totdat ik afscheid moest nemen. “ Zie je vanmiddag!” riep ik hem toe. Hij liet nooit verstek gaan op onze zaterdagmiddagtoernooitjes. “ Ik kan vanmiddag niet Hans, ik vind het heel erg, maar ik moet achter de computer. Cursus volgen. Ja, ik ben eindelijk voor de bijl gegaan.
Jaren heb ik de boot afgehouden, maar Hans ,je wordt gewoon buiten de maatschappij gestoten zonder Internet. Niks kom je meer te weten of je moet WWW aanclicken. Ik wilde meedoen met dat spel “Coach van het jaar” van de Gooi en Eemlander. Wat dacht je, schriftelijk inschrijven zoals voorheen, niet meer mogelijk! Inschrijving uitsluitend via Internet! Hans, ik ben al ruim 50 jaar abonnee van die krant. Mensen zoals ik, die de krant groot gemaakt hebben, schuiven ze achteloos aan de kant. Nee, ik moet wel, trouwens mijn kleinkinderen wilden ook steeds een ”e-mail” van me hebben. Wat het is ? Misschien hoor ik het vanmiddag wel. Ajuus !!” Ik keek hem enigszins beduusd na. Hopelijk krijgt hij geen spijt. Dat hele computergebeuren kan toch niet in de schaduw staan van het heerlijke, gezellige, gezonde “jeu de boule” !! Ik zet er twee uitroeptekens bij. Geen ruimte voor tweeduizend. Toch sloop twijfel in mijn geest. De laatste tijd loopt het wel de spuigaten uit; “steeds maar weer: “Kijk op WWW dit of dat.” Anders bekijk je het maar, volgt er nog net niet achteraan! Ja, goede raad is duur en dat is ook de aanschaf van een computer. Ik wacht maar even af!
H.A. v/h K.v.A.

YAB-YUM

Lieve boulevrienden, dat een partij begonnen wordt terwijl één van de spelers afwezig is , maakt me recalcitrant en droevig. Recalcitrant omdat ik het onsportief vind en er sprake is van weinig respekt voor je opponent of teamgenoot. Droevig omdat het aantoont dat het spel schijnbaar niet al te serieus genomen wordt. Laten wij dat nou niet meer doen, een paar minuten wachttijd speelt op onze gemiddelde leeftijd toch geen rol meer en trouwens vooral voor de beginners onder ons is het van belang om goed op te letten hoe de eerste worp gegooid wordt. Als je goed opgelet hebt, doe je er beslist je voordeel mee bij je eerstvolgende eigen worp. Dit heeft geen uitleg nodig, toch ? Wat ik in feite erger vind en wat indruist tegen alle bestaande erecodes is het verder spelen terwijl iemand weggeroepen is om ergens te meten. Het is mij overkomen dat ik een partij goed onder kontrole had doordat ik het butje op 6-7 mtr bleef gooien en goed rekening hield met de manier van werpen van mijn maatje. Dien Hoop was het. Weet je nog Dien in de grintbak ? We stonden met 7-O voor. De mêne was net afgelopen toen mij gevraagd werd om even te meten bij de buren. Toen ik terugkwam had Dien uit zichzelf, of op aandringen van de
gewiekste tegenpartij, het butje al uitgegooid. U raadt het al, tegen de 1O meter aan en Dien kwam er niet meer bij, want een hoge porté gooien kwam nog niet in haar repertoire voor. Soms lukte het mij om enigzins in de buurt van het butje te komen maar de tegenpartij was te sterk en met drie tegen zes boules red je het niet. We verloren met 13-7. !! Ik kan niet tegen verliezen, blijf wel sportief, maar nu deed het dubbel zeer. Zand erover, einde verhaal, maar nu zullen jullie je zeker afvragen wat het verband is tussen de titel van dit stukje en de besproken boule-problematiek. Nou totaal geen verband hoor, helemaal niks, maaaaaarrrr mijn stukje huisvlijt zal nu haast zeker wel gelezen worden!
Ajuus, tot een volgende keer !
H.A. v/h K.v.A.

Domenico Frisone

Hij is niet meer bij ons, het is er toch van gekomen, hij is teruggegaan naar het eiland waar hij werd geboren. Sicilië, Italië. Daar probeert hij weer te aarden. Daar waar zijn wortels liggen, daar waar zijn familie is. Wij allen hopen dat hij de juiste beslissing genomen heeft en dat hij in het zonnige zuiden gelukkig wordt. Vele lange jaren was hij het boegbeeld van de Pétanqueclub “ De Gooiers”. Zien wij hem nog terug ? Misschien tijdens de vacantieperiodes, hier of daar, want iedereen is welkom op zijn eiland , heeft hij zelf gezegd.
Slechts 11 à 12 jaar heb ik hem mogen meemaken. Hij heeft mij en vele anderen geleerd wat boulen eigenlijk inhoudt. Hoe je het spel moet beleven voor jezelf en hoe je houding moet zijn ten opzichte van je tegenstanders.. Hij heeft velen van ons getraind en regelmatig, bijna dagelijks, wees hij ons op de tactische mogelijkheden van het spel en gaf hij uitleg over de juiste voortzettingen. Hij was gangmaker en animator bij de trainingswedstrijdjes op de zomerse dinsdag – en donderdagavonden. Het kaarten zonder hem was zoutloos. “Opperotte” was een veel gebezigd woord van hem en iedereen accepteerde dat omdat men wist hoeveel Domenico voor de club betekend heeft. Door mijn slechthorendheid en zijn abominabel Nederlands, kwamen wij nooit tot een goed gesprek maar desondanks zal ik hem erg missen.
De leden die Domenico al veel langer kennen kunnen beslist meer verhalen over vroeger, over de tijd in het Dudokpark bijvoorbeeld. Ik hoop niet dat ik ze het gras voor de voeten heb weggemaaid, want wie ben ik ? Geloof me, ik schrijf dit stukje “uit mijn hart” omdat hij, zonder het misschien zelf te weten, veel voor mij betekend heeft. Als hij dit onder de ogen krijgt zal hij welhaast zeker roepen: “Geen sentimenteel gelazer! Opperotte! “
Op ons jubileumfeest werd afscheid van hem genomen, een groots afscheid. Hij heeft het dik verdiend. Misschien zit hij nu op het strand , in het boekje over Hilversum te kijken, dat Gré
Bottenheft hem heeft medegegeven. Dome, het ga je goed, jongen !!
H.A. (21 mei 2005. Wie hem een kaartje wil sturen, zijn huidig adres is Domenico Frisone,Via XX settembre 22,Rocca Val dina, 98040 Messina Italia) HAvhKvA

Kop of munt

Ruim 12 jaar beoefen ik ons “Jeu de boules” en bij het tossen, voordat een partij een aanvang neemt, had ik steeds het gevoel date er iets niet klopte. Een paar weken geleden drong het plotseling tot mij door. Wij doen het niet goed ! Het is toch van de gekke dat het raden van kop of munt zoveel voordeel geeft. Als je bij een voetbalwedstrijd gaat tossen dan kan je kiezen voor de bal of voor de speelhelft waar je wilt beginnen, niet voor beiden. Bij andere sporten is het ook zo geregeld, maar niet bij het Petanque. Bij het Petanque krijg je het butje, je mag dus als eerste beginnen, (zeer belangrijk) en op de koop toe mag je het terrein uitkiezen. (M..i. nog belangrijker) Twee voordelen, belachelijk gewoon. Eeuwen geleden, toen het boulen werd “uitgevonden” speelde men op een open plek, liefst voor het cafe of op een klein pleintje en was er geen keuze van het terrein. Tegenwoordig heb je buitenterreinen die onderling sterk verschillen en die zodanig afgebakend zijndat je bij verovering van het butje niet zomaar kan uitwijken naar een ander terrein. Ja, niet alleen bij ons hoor, maar in heel West-Europa heb je die clubs met gemarkeerde buitenbanen die sterk van elkaar verschillen. Ik vind dat wij het bij ons “cluppie” moeten invoeren, dat wie de toss wint, als eerste mag kiezen voor het butje of voor het terrein, maar niet voor beiden. Verder moet de nationale bond en de internationale bonden informatie hierover krijgen. Ik weet haast zeker dat zij deze wijziging van de spelregels zullen overnemen en wie weet horen wij over een paar jaar op een tournooi in bijvoorbeeld Marseille: “ Qui, qui, c’est “De Gooiers” uit Loosdrecht, la Hollande, die als eerste de nieuwe regel voorstelde en invoerde.” Toch iets om trots op te zijn ! Nee, nee, niet vergezocht Meneer Piet van Gelder ! Hoe kom je daar toch bij, jongen ?

H.A. v/h K.v.A..

Kampioenen

In ons rode boekje van oktober heb ik jullie verteld, dat een boule-maatje van mij, min of meer gedwongen werd om achter de computer plaats te nemen. Ik dreef er wat de spot mee maar , het kon niet uitblijven, ik kwam ook aan de beurt, Ja, het drammen van mijn klein –en grootkinderen, plus een aantrekkelijke advertentie van Dell, plus het feit dat Jozé al mijn proza moest overtikken, deden mij overstag gaan. Toen ik nog niet gepensioneerd was, zat ik dagelijks achter de computer , nou ja computer, speelgoed was het vergeleken met het huidige apparaat. Wat kan en weet dat ding veel tegenwoordig. Of moet ik onding zeggen ? Wat heeft de technologie op dit gebied de laatste jaren een vlucht genomen. Enorm. Het lijkt soms wel tovenarij. Laatst ging ik surfen op het Internet (goed hè ?) en na enige tijd kwam ik terecht bij de website van onze bond. Hartstikke interessant ! Je kan er van alles te weten komen. Wie er nog is, wie er niet meer is, reglementen, competities, toernooien, evenementen, hoe je een boule-baan aan moet leggen en nog veel meer. Mijn aandacht werd echter gevangen door de “Hall of fame.” Daar worden alle Nederlandse kampioenen in de verschillende disciplines , figuurlijk gesproken ,op een voetstuk gezet. Leuk om de namen te lezen van die kanjers. Nederlands Kampioen Doublettes : 1994 – Guus Vonck + Peter Beks. (De Gooiers) 1996 – Maarten Nap + Frank Schepers en nee toch,wat lees ik daar ? 1980- Wubbo de Jong + Jos Dumont . Ja mensen onze eigen Jos. Die boef heeft er nooit met iemand over gesproken. Te bescheiden. Fijne kerel ! Hij is lid van de Gooiers, 2e lid, wij mogen daar best trots op zijn. Zijn maatje, sterfotograaf van het Parool, diverse malen onderscheiden, is helaas te vroeg heengegaan. Volgens zeggen was hij een uitzonderlijk goede bouler. Een zin uit de website die mij aansprak: “ Petanque is een lifetime-sport voor het hele gezin van jong tot oud “ Zeg het voort !! Morgen naar die andere disciplines kijken. Zitten vast meer Gooiers bij. Zo’n Hall of Fame op onze website, met onze clubkampioenen ,zou wel geweldig zijn Rik Wallet . Mooi kado voor de club, het Bestuur en voor mij, want ik kom er ook éénmaal in voor. Ik zou dan tot in de eeuwigheid bestaan. Ik hoor ze al zeggen in het jaar 2049 : Ja, dat is die vent die pretendeerde Kampioen van Ankeveen te zijn geweest. Grote opschepper ! (Zeg het niet waar mijn kleinkinderen bij zijn hoor !! Ja,ja, die drie oudjes in die hoek daar. Alvast bedankt hoor !)
H.A. v/h K.v.A.