Dat is ff schrikken!

Als een donderslag bij heldere hemel, geen waarschuwing vooraf: Het boulodrome van de petanqueclub “De Gooiers”gaat per 10 mei ruim een week dicht. Werkzaamheden aan de vloer van toiletten en keuken. Het groepje vrienden voor het mededelingenbord keek elkaar verbouwereerd aan. Zo lang geen jeu de boule! Wat een tegenslag, weg twee, altijd gezellige trainingsavonden en de dinsdagmorgen, pleite het toernooi op de woensdag en zaterdag. ’s-Zondags geen gezellig samenkomen op het terras met een glaasjes pastis. De gezichten werden al somberder. “Hé Jaap, ( de nieuwe baas van het clubgebouw) hé Jaap, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?”Jaap bleef geduldig en vertelde voor de zoveelste keer, dat de toiletten en de keuken een nieuwe vloer kregen. Het moest eindelijk eens gebeuren, we moesten ons maar schikken in ons lot.



Mooie praatjes, maar hoe gaan wij de vrij gekomen tijd invullen. "Je kan woensdag naar de markt,” hoorde ik iemand zeggen. “Ja, maar op de markt is je Euro maar een gulden waard.” werd er lachend geroepen. “Weet je wat ik ga doen,” zei Flip. “ Ik ga met moeder de vrouw mee, een paar dure wandelingen maken.” “Hoezo, dure wandelingen Flip?” “Nou golfen, prachtig joh en gezond, maar saaaaaaaaiii!.” Een gelach steeg op maar het was allemaal niet van harte. Ja, deze groep fervente boulers zat er maar mee.” “ Ik kom dinsdagavond toch even kijken,” zei iemand, “maar mijn vrouwtje moet helaas thuisblijven . Wij als man kunnen achter een boom plassen als het moet, maar ik laat mijn vrouw niet achter een bosje kruipen. Straks krijgt ze nog een bekeuring voor wildplassen.”Enfin, om een lang verhaal kort te maken, er werd haast dagelijks gebould. Men nam etenswaar en drinken mee en de trainingspartijtjes voor de kat z’n kont waren pittig en fanatiek. De mannen plasten in het wilde weg en de dames hielden het op.Toch miste ik onze toernooitjes a la mêlee. Dan gaat het om iets, al is het maar een kleinigheid en ik vind het nog steeds prachtig dat je in deze discipline niet weet met wie je speelt, waar je speelt en tegen wie je speelt. Iedere partij weer en het zijn er drie, een nieuwe verrassing. Zalig toch?
H.A v/h K.v.A.

Koninginnedag 2005

‘s-Ochtends even langs de rommelmarkt gelopen. “Wat een rotzooi,” zou Wim Sonnevelt gezegd hebben. Het koekhappen, touwtrekken en zaklopen elders heb ik me bespaard, als de weerga naar ons boulodrome. Ja, ja , het wordt traditie, er werd weer een “jeu de boule” toernooi georganiseerd. De organisatie was ook dit keer volledig in handen van Margreet Führen. Wat doet deze meid toch veel voor de club! Ik heb gelezen wie zo allemaal een lintje hebben gekregen van de Koningin, nou Margreet dan verdien jij er minstens drie!



Wat Margreet ook goed beheerst is het overhalen van mensen om wat voor de club te doen.
Versieren van ons terrein en clubhuis? Hup, een viertal leden springen zo in. Het heerlijke gebak dat geserveerd werd bij binnenkomst, een tiental mensen van de maandagochtendploeg heeft het betaald. Een gedeelte van de mooie prijzentafel, de drogist uit ons winkelcentrum heeft het kosteloos beschikbaar gesteld. De wedstrijdleider, ja ik ga nu namen noemen, Harry Brinks. De drie mensen, die de gehele dag bardienst vervulden: Joke Brinks, Piet Führen en natuurlijk, wat moeten wij zonder hem, Walther Jägers. Al deze lieve mensen en beslist ook de niet bij naam genoemde: “Heel, heel hartelijk dank voor de fijne en gezellige dag die jullie ons bezorgd hebben!” Ja, het was een heerlijke dag. In het begin liet de zon ons in de steek maar naarmate het toernooi vorderde werd het steeds zonniger en warmer. Vier partijen werden er gespeeld en dat was net genoeg, want er moest natuurlijk ook nog geproost worden op de Koningin en de danslustigen kwamen ook aan hun trek. Tot volgend jaar !
Ik eindig met de leuze waarmede Margreet het toernooi opende: “Lang leve de Koningin!”
Havhkva.