Hans Akkerman's boule-shit

zondag, maart 30, 2008

EMIGRATIE

Danig geschrokken vanmorgen! De Nederlanders trekken weg! Stond in de krant van begin maart dat er vorig jaar 123000 Hollanders geëmigreerd zijn en het jaar daarvoor 135000. Misschien gaat er dit jaar een kleinkind van mij naar een ander land. Zal je toch gebeuren, je weet maar nooit. Waar moet dat heen, ik bedoel waar gaat dat heen Nederland? Wij hebben het toch redelijk goed. Waarom willen we weg? Waar zijn we bang voor? Voor de Friezen,de Tukkers, de Limburgers, de Gröningers? Kan toch niet, die horen bij ons. Die doen ons geen kwaad. Ze vrezen ons ook niet en onze standpunten interesseren hen niet. Ik hoor het ze al zeggen: ”Klets maar aan hoor, over ons dialect, over onze gebruiken, onze rituelen, onze tradities, ons boer zijn, bekijk het maar!” Over het “Geloof” gaan de verschillen gelukkig niet. Dat hebben we eeuwen geleden al uitgevochten. Daar praat niemand meer over. Welk Geloof je hebt is iets persoonlijks geworden en als je geen Geloof belijdt, vind iedereen dat goed. Als je voor je Geloof uitkomt, des te beter,moet je allemaal zelf weten. Heeft niemand wat mee te maken. Zouden ze misschien bang zijn voor de Islam? Bang zijn dat Nederland in plus minus 20 jaar een Islamitische staat is? Dat de Sharia, de Islamitische wetgeving, ingevoerd wordt? Zijn ze bang voor een nieuwe geloofsstrijd? Of misschien een strijd om land en onafhankelijkheid zoals in het Midden-Oosten bij de Israëli’s en de Palestijnen. Daar ligt wel, volgens mijn simpele geest,de bron van alle misère in deze tijd. Na de tweede wereldoorlog begon het daar al te spoken en het houdt maar niet op. De ellende in Irak en Afghanistan heeft alles te maken met die bron, daar ben ik van overtuigd. Mijn vrouwtje kijkt even over mijn schouder en slaakt een kreet van ongeloof. “Je zou een stukje over het jeu de boule schrijven, of over de club die jou zo na aan het hart ligt.” Ja, dat was waar, ik ben helemaal afgedwaald. Toch kan ik nu gedachten op papier zetten die anderen hopelijk tot actie brengen. Als ze daar in het Midden-Oosten nou eens beginnen met wat jeu de boule toernooitjes te organiseren. Dorp tegen dorp, dorp tegen nederzetting. Niet of wel in bezet gebied. Wie weet vinden ze elkaar dan in sportiviteit en vriendschap, want boulers gaan altijd fijn met elkaar om. Meestal wel toch? Zal ik een briefje hierover schrijven naar de mensen die het daar schijnbaar voor het zeggen hebben? Abbas, Ohmert, Bush. Je weet maar nooit. Meer kans op een hoofdprijs in de Staatsloterij dan op vrede? ? Ik moet je gelijk geven, helaas! Als die orthodoxe Joden en die Islamitische fundamentalisten, geen duimbreed toegeven, dan wordt het niks. Blijven ze misschien nog generaties lang, dagelijks met angst leven. Afschuwelijk! Ga morgen beslist boulen, misschien dat die depressiviteit wat overgaat.
HAVHKVA

dinsdag, maart 04, 2008

Vadertje tijd

Lieve mensen, als je ongeveer mijn leeftijd hebt, er wordt gezegd de leeftijd van de “sterken,” dan dringt bij tijd en wijle het besef door, dat vadertje tijd wel hele snelle beentjes heeft. Dat hebben jullie, wel of niet in een nostalgische bui, zeker ook vaak gedacht. Als ik in zo’n gemoedsstemming ben, dan gaan mijn gedachten vaak uit naar de tijd toen ons “jeu de boules” door landgenoten hoofdzakelijk op campings in het buitenland gespeeld werd, clubs en boulodromes hadden we hier niet. Toen iedereen mocht roken waar hij wilde en niemand zei er wat van. Met de auto was je in een half uurtje in Zandvoort. Niet druk op de weg en ook niet op het strand. Wel veel Duitsers daar, in zelf gegraven kuilen. In winkelcentra kon je iedereen verstaan als je dat wilde. Het sportpark was afgeladen als Hilversum tegen het Gooi voetbalde. In de winter kon je geregeld schaatsen op het kanaal. Je kan het je haast niet meer voorstellen. Rinus Fennis werd bijna tafeltenniskampioen van Nederland, maar de arbitrage flikte hem een kunstje en hij werd tweede. Toch knap hoor! Destijds moest je het niet wagen om een meester of leraar, laat staan een wethouder, bij zijn voornaam te noemen en een agent sprak je aan met meneer. Van terroristen, hooligans, eerwraak, criminele afrekeningen, integratie, hoorde je niet. De TV met z,n soms walgelijke, wrede, pornografische en sadistische series, was nog niet zover om een greep op ons leven en op het leven van onze kinderen te krijgen. ‘Nachts kon je rustig, zonder vrees, met je meisje een straatje om gaan, al was het bedtijd, bijvoorbeeld 5 uur in de ochtend . Natuurlijk kreeg je ook weleens trammelant om het een of ander, maar het werd uitgevochten zonder dat er een mes of pistool aan te pas kwam. “No go area’s”, zoals nu in Amsterdam-West of Kanaal-eiland, (het is niet te geloven! Waar zijn de matrozen? ) kenden we niet. Het was een heerlijk land met een eigen Hollandse identiteit.
Ja, vrienden, ik kan zo wel een tijdje doorgaan,maar het is natuurlijk gesneden koek. Jullie zullen vast wel belangrijkere zaken kunnen opnoemen over “vroeger” dan ik, bijvoorbeeld over het jeu de boules in het Dudok park. Hoe daar gespeeld werd in regen en wind. Over de caravan die daar stond voor de koffie en de ontlasting. Toch even het volgende, als het gepermitteerd is, want het is wat persoonlijks. Vaak speelde ik met mijn kleinkinderen een soort “jeu de boules” met plastic ballen op het pleintje achter hun huis. Ik hoopte maar dat mijn passie voor het spel hen zou bekeren, maar helaas, de TV games, het voetbal, hockey en zo meer, kregen vanzelfsprekend de overhand en dat kan niemand ze kwalijk nemen.
Nochtans, misschien is toen de kiem voor het boulen wel gelegd en spelen ze op latere leeftijd, ook het mooie, enerverende pétanque. En hopelijk met net zoveel plezier als ik. De beker voor het triplette kampioenschap 1997, die Jan van Strien, Ad Rommens en mijn persoontje hebben gewonnen, Ik ben er nog steeds trots op, staat dan beslist nog in de prijzenkast. Kunnen ze zeggen: “ONZE OPA was de tirreur.” Jet en Nick, wel met een beetje ontzag hè!
HAVHKVA

Sporthal Kerkelanden

Op een zondag, het was 3 februari, ging ik zoals gewoonlijk naar onze boule-club. Flessen en karton ophalen, een kopje koffie drinken of wat sterkers en gezellig een partijtje trainen. Walther Jägers is iedere zondag onze gastheer. Of er nou vier spelers zijn of dertig, het maakt hem niks uit. Hij is er. Als het niet te druk is maakt hij nog alle glazen schoon ook. Onbetaalbaar die kerel ! Om even verder te gaan, die dag was spelen er niet bij. Ik leefde namelijk op pijnstillers, problemen met de rug. Beknelde zenuw. Ischias?? Kom dacht ik, het is nui even tijd om de nieuwe sporthal in de Kerkelanden te bekijken. Ik viel met mijn neus in de boter vrienden, want op een groot scherm werd de wedstrijd Ajax-Feijenoord gespeeld. Het schijnt dat daar regelmatig op zondag en zaterdag topwedstrijden live te zien zijn op het grote scherm. Maar dat is nog niet alles. Wat is het daar leuk vertoeven in dat Grolsch Sportcafé. Je kan er van alles doen. Een pilsje drinken, lunchen,er is een voetbalspel , een Amerikaans biljart. Je kan op de tribune naar sportwedstrijden kijken. Waar vind je dat nog, zo’n gezellig café, op loopafstand? Een “Bob” heb je niet nodig. Dit zeg ik natuurlijk voor de Kerkelandrianen, dat hebben jullie vast wel begrepen. Enfin, heeft men mij nodig, dan ben ik hoogstwaarschijnlijk in het boulodrome, of thuis,of in de Koepel of in de sporthal. Wie weet zoekt iemand mij in de toekomst, vanwege een grote prijs in de Staatsloterij. Je weet maar nooit. En mijn belofte houd ik dan gestand hoor: Lekker dineren met alle vrijwilligers.
HAVHKVA