75 JAAR

Hij werd 75. De e-mails van de club deden hem goed. Hij kreeg ook een voorgedrukte felicitatiekaart van het Gemeentebestuur met de handtekening van de burgemeester. Geen geschreven felicitaties. Ach, wat geeft het. Hij had sowieso een hekel aan verjaardagen. Vorig jaar speelde hij op zijn verjaardag nog stiekem mee met het “piekentoernooi.” Niemand ontdekte het. Dit jaar moest hij er aan geloven. 75 Jaar was niet niks. Zijn kinderen wilden hem persé een diner aanbieden. Het zou een gezellige avond worden met de naaste familie.Hij bleef tegenstribbelen, zijn vrouwtje kookte beter dan alle koks in Nederland, beweerde hij, maar hij ving plotseling de naam van het établissement op. “Waar gaan we heen? De Eend in Loosdrecht? Hartstikke leuk jongens!” Zijn kinderen keken hem verbaasd aan. Zo’n ommekeer. “Ja,ja,” zei hij. “Ze moeten een geweldige keuken hebben.Trouwens,” en daar kwam de aap uit de mouw. “Ze hebben een groot reclamebord bij ons in het boulodrome hangen." De smiecht, als ze z’n cluppie maar goed gezind waren.
Hij vertelde me naderhand, dat hij die avond verschrikkelijk genoten had. Leuke cadeaus, fijne sfeer, uitstekend eten (hij mocht niet betalen)en ze hebben nog een verjaardagsliedje voor hem gezongen onder aanvoering van het bedienende personeel.Dat kan daar allemaal in dat bruine eetcafé. Als we het eerstkomende toernooi zouden winnen, we spelen vaak samen, dan nodigde hij mij uit voor een etentje bij “De eend.” Ik moest er een beetje om lachen. “H.A.v/h K.v.A, je mag dan wel beginnen om beter te plaatsen,”riep ik hem toe. “En jij beter schieten,” antwoordde hij. Het is dat wij onafscheidelijk verbonden zijn anders had ik een andere partner gezocht.
HAVHKVA