De verzamelaar

Een paar maanden terug, begin juli om precies te zijn, kwam hij weer eens kijken hoe het met zijn oude maatjes ging. De verzamelaar. Johan werd hij genoemd, maar zijn eigenlijke naam was Joop. In het embryonale tijdperk van de club melde hij zich aan als lid. Stelde zich voor aan de voorzitter als Joop, maar die vroeg of hij Johan mocht zeggen want er was al een Joop, namelijk Joop v.d.Water en het zou alleen maar verwarring scheppen. Goedmoedig als hij was, vond hij het prima, tenslotte: ”What’s in a name.” En “Johan” is het gebleven. Jaren en jaren maakte hij deel uit van de wedstrijdleiding van onze toernooien. Hij was altijd op zijn post, geld tellen, telefoon aannemen, namen noteren, lijsten ophangen en zo meer. Iedere week! En nu komt het vrienden. Als ik de prijzen had ingekocht vroeg hij steevast :”Hans er is toch wel een mes bij ?” Er zijn mensen die de raarste spulletjes verzamelen en hij was er ook zo één. Hij verzamelde namelijk messen. “Hans als je in de prijzen valt, neem dat mes dan voor mij, alsjeblieft. ” Ettelijk keren heb ik dit gehoord en een enkele keer, door een gunstige loting zal ik maar zeggen, kon ik aan zijn wens voldoen.
Toen hij en zijn vrouwtje 60 jaar getrouwd waren ben ik naar de receptie gegaan. Het kwam mooi uit, want net een week voor de feestelijke dag, kon ik een leuk mesje op de kop tikken in Huizen op de Pasar Senang. Het was daar wel een beetje spannend want het kraampje waar wij even tevoren het mesje hadden gekocht werd plotseling omsingeld oor politiemensen. Er werden processen verbaal opgemaakt en het gros van de steek –en slagwapens werd in beslag genomen. Beppie had het net gekochte mes in haar tas en we maakten ons snel uit de voeten.
Op de receptie wilde ik, ondanks het feit dat ik geen sprekerd ben, toch wat tegen Joop en zijn vrouwtje zeggen. In de eerste plaats natuurlijk de felicitaties voor het diamanten huwelijk maar dan wilde ik de aanwezigen ook iets vertellen over zijn verzamelwoede. “De politie moet hier geen laden opentrekken,” meende ik gezegd te hebben, “want dan is het hommeles vanwege de vele messen, die er rondzwerven.” Er werd gelachen , maar het meest om het feit dat het hoofd van de politie, namelijk de burgemeester, ook aanwezig was. Ik kreeg hem in de gaten, schrok me het apezuur, gaf het mes nog aan Joop en brak mijn zogenaamde speech snel af
Het had allemaal geen consequenties hoor, want ik denk dat Joop het verzamelen van messen al opgegeven heeft. Met het boulen is hij zeker gestopt, helaas! En nu willen jullie natuurlijk ook de naam weten van de verzamelaar. Ik zal het zeggen :”Het is good old Joop Rey” Dat het hem en zijn vrouw Diny goed mag gaan op hun verdere levensweg.

H.A.v/h K.v.A.

Een zondag in juni

Het was een heerlijke dag. Het zonnetje verwarmde ons lichaam en haar oude botten. Ik kan het niet ontkennen, we zijn niet jong meer. We zijn senioren, die in hun sport, het boulen, de vreugde vinden van het sportief bezig zijn. Meestal in recreatief verband, maar soms toch ook in regionale competities tegen de “jonkies.” We zaten met een tiental kameraden in een kring op de witte tuinstoelen die Walther voor ons had neergezet. Wat is de omgeving van ons boulodrome toch prachtig vrienden, eigenlijk met geen pen te beschrijven, daar kan het mooist gelegen terras in het Gooi niet tegenop en op die plaats mochten wij zitten….. en genieten. Dringt het wel tot ons door hoe bevoorrecht we zijn, vroeg ik me af. Zo’n prachtig gelegen onderkomen!

Er kwam een echtpaar aanrijden op de fiets, Marie en haar man Kees. De tas met boules op de bagagedrager. Die gingen boulen, ze hadden er zin in. Je kon het aan alles zien.

“Wie doet er mee,” werd er geroepen. “lekker een beetje trainen.” Er kwam beweging in de groep, er werd wat heen en weer geroepen en voordat ik er erg in had was ik in een doublet verwikkeld met Marie als maatje, tegen haar man en Martin.

Het was een langdradige partij, jullie kennen het wel, steeds maar één puntje. Marie gooide gelukkig goed anders waren wij allang afgeslacht, mijn inbreng was namelijk niet om over naar huis te schrijven.

Enfin, het was op een gegeven ogenblik 8-9 in ons nadeel, maar we lagen op 2 punten , de tegenpartij was uitgespeeld, had geen boules meer en ik had nog twee boules. Als het me lukte om die twee boules op punt te krijgen, dan zou de stand 12-9 in ons voordeel zijn. Ik wierp de eerste boule, die helaas niet op punt kwam, maar opeens zag ik, dat slechts het wegschieten van één vijandelijke boule ons 5 punten zou opleveren en de partij gewonnen was.

Mijn maatje keek me argwanend aan. “Wat is hij in hemelsnaam van plan,” dacht ze. Ik schoot, miste jammerlijk, nam het butje mee en de tegenpartij lag op 4 punten, de partij was uit. We hadden verloren.

De blikken van Marie konden me wel doden. “Met jou speel ik nooit meer! Ik doe zo mijn best en jij verpest het in één keer.” Ik lachte wat schaapachtig en zei dat het maar een spelletje was. Marie reageerde niet, maar toen haar man mij wat steun wilde geven, riep ze: “En jij moet helemaal je mond houden, anders ga ik vanavond naar mijn vriendinnen en zoek je het maar uit met je sores!”

Net toen Martin een protest wilde laten horen, lachte Marie het uit. Ze had ons alle drie tuk. Er was niets aan de hand. Ze nam ons slechts in de maling die boef. Wel een komediante hoor. Ik was toch even geschrokken. De revanche verloren wij ook. Het gaf niks, het was zo,n heerlijke dag.

De namen die ik gebruikte zijn natuurlijk gefingeerd, dat begrijpen jullie wel, maar kom toch ook eens langs op een zonnige zondag. Genieten hoor en je bent onder vrienden, nog sterker: En famille!!

HA.v/h.K.v.A.