Een zondag in juni

Het was een heerlijke dag. Het zonnetje verwarmde ons lichaam en haar oude botten. Ik kan het niet ontkennen, we zijn niet jong meer. We zijn senioren, die in hun sport, het boulen, de vreugde vinden van het sportief bezig zijn. Meestal in recreatief verband, maar soms toch ook in regionale competities tegen de “jonkies.” We zaten met een tiental kameraden in een kring op de witte tuinstoelen die Walther voor ons had neergezet. Wat is de omgeving van ons boulodrome toch prachtig vrienden, eigenlijk met geen pen te beschrijven, daar kan het mooist gelegen terras in het Gooi niet tegenop en op die plaats mochten wij zitten….. en genieten. Dringt het wel tot ons door hoe bevoorrecht we zijn, vroeg ik me af. Zo’n prachtig gelegen onderkomen!

Er kwam een echtpaar aanrijden op de fiets, Marie en haar man Kees. De tas met boules op de bagagedrager. Die gingen boulen, ze hadden er zin in. Je kon het aan alles zien.

“Wie doet er mee,” werd er geroepen. “lekker een beetje trainen.” Er kwam beweging in de groep, er werd wat heen en weer geroepen en voordat ik er erg in had was ik in een doublet verwikkeld met Marie als maatje, tegen haar man en Martin.

Het was een langdradige partij, jullie kennen het wel, steeds maar één puntje. Marie gooide gelukkig goed anders waren wij allang afgeslacht, mijn inbreng was namelijk niet om over naar huis te schrijven.

Enfin, het was op een gegeven ogenblik 8-9 in ons nadeel, maar we lagen op 2 punten , de tegenpartij was uitgespeeld, had geen boules meer en ik had nog twee boules. Als het me lukte om die twee boules op punt te krijgen, dan zou de stand 12-9 in ons voordeel zijn. Ik wierp de eerste boule, die helaas niet op punt kwam, maar opeens zag ik, dat slechts het wegschieten van één vijandelijke boule ons 5 punten zou opleveren en de partij gewonnen was.

Mijn maatje keek me argwanend aan. “Wat is hij in hemelsnaam van plan,” dacht ze. Ik schoot, miste jammerlijk, nam het butje mee en de tegenpartij lag op 4 punten, de partij was uit. We hadden verloren.

De blikken van Marie konden me wel doden. “Met jou speel ik nooit meer! Ik doe zo mijn best en jij verpest het in één keer.” Ik lachte wat schaapachtig en zei dat het maar een spelletje was. Marie reageerde niet, maar toen haar man mij wat steun wilde geven, riep ze: “En jij moet helemaal je mond houden, anders ga ik vanavond naar mijn vriendinnen en zoek je het maar uit met je sores!”

Net toen Martin een protest wilde laten horen, lachte Marie het uit. Ze had ons alle drie tuk. Er was niets aan de hand. Ze nam ons slechts in de maling die boef. Wel een komediante hoor. Ik was toch even geschrokken. De revanche verloren wij ook. Het gaf niks, het was zo,n heerlijke dag.

De namen die ik gebruikte zijn natuurlijk gefingeerd, dat begrijpen jullie wel, maar kom toch ook eens langs op een zonnige zondag. Genieten hoor en je bent onder vrienden, nog sterker: En famille!!

HA.v/h.K.v.A.