Hans Akkerman's boule-shit

vrijdag, juni 17, 2011

DINER AT THE VUNTUS

Een jaar of 15 geleden was ik met mijn kleinkinderen Charlie en Jet bij de Vuntus plas in Loosdrecht. De kinderen speelden lekker in het ondiepe water en ik zat heerlijk aan een grote picknick tafel met de Telegraaf, een flesje bier,een pakje shag en één oog op het grut. Het was een doordeweekse dag, niet druk, geen rumoer en een aangename temperatuur. Een Belg zou zeggen een: “plezante dag.” en de dag zou nog plezanter worden. Twee dames kwamen aangestapt, enigszins beladen met wat tassen en zij vroegen mij of ze bij mij aan de tafel mochten zitten. Met die grote tafel voor me was het geen probleem en ik zei: “Natuurlijk is dat goed, gezellig!' Er werd over en weer vriendelijk geknikt en kennis gemaakt en Julia v.d.Tweel en Joke Dorland, zo heten zij, begonnen de tafel aan hun kant met een wit tafelkleed af te dekken. Er kwam een fles wijn op tafel, twee glazen en de dames zaten heerlijk genietend van het wijntje en een sigaret over de plas uit te kijken. Ik had het mij aangeboden glaasje wijn geweigerd aangezien ik nog een volle fles bier voor me had staan. Weinig werd er gesproken en na enkele sigaretten begon Joke weer in één van de tassen te rommelen. Er kwamen borden op tafel, bestek en bakjes met, afgemeten aan de lucht, heerlijk eten. “ Wilt U een hapje mee-eten?” Ik moest de invitatie helaas afslaan. De kinderen werden in Kortenhoef verwacht en ik als opa, die orde, regelmaat en rust voorstond, mocht toch niet van de afgesproken tijd afwijken. De dames begonnen aan hun diner. Het was erg gezellig en na hun etentje kwam er als verrassing nog gebak en een kopje koffie. Het werd allemaal uit de drie tassen getoverd, een compleet twee gangen diner met een drankje vooraf. Prachtig! Helaas moest ik al snel afscheid nemen, niet wetende dat ik de dames spoedig weer zou ontmoeten en wel in “De Koepel” het buurthuis
waar ik vaak een biljartje legde. Op een dag stond Julia zomaar naast mij aan de koffiebar in het buurthuis. Het leek wel of ze uit de lucht was komen vallen “Hebben wij elkaar niet eerder ontmoet, was het niet in Loosdrecht?” Het bleek dat Julia vaker in het buurthuis kwam voor Engelse les en volksdansen en onbegrijpelijk genoeg zijn we elkaar nooit tegengekomen. Enkele weken na de tweede ontmoeting met Julia, sprak ik met mijn vrouw Beppie af om een foto van haar knutselclubje te maken en jullie raden het vast, Julia stond er ook op. Ze was, wat ik niet wist, al geruime tijd lid van het clubje. Als klap op de vuurpijl trof ik Julia en Joke kort daarna aan bij de Gooiers. Ze waren lid geworden en tegen en met beiden, heb ik vele partijen jeu de boules gespeeld. Tegenwoordig spelen ze het spel niet zoveel meer, hoogstens op de dinsdagavond een partijtje of twee. Vrienden zijn we nog steeds en ook op “facebook,” de bekende website zijn we elkaars vriend. We hebben af en toe contact op deze site. Veel wordt er niet gezegd of opgemerkt, maar ik weet haast zeker dat wij denken: “Wat hebben onze levenswegen elkaar de laatste 15 jaar toch vaak gekruist!

maandag, juni 13, 2011

ONS BOULEN

Lieve vrienden, het valt niet mee om geregeld een stukje te schrijven, dat iets met “ons boulen” te maken heeft. De website “You Tube” staat vol met verhaaltjes over “Petanque,” maar zoals ik al aanhaalde, ik vind dat het toch altijd min of meer over ons boulen moet gaan, het spel dat wij in onze geliefde club zo goed mogelijk trachten te spelen. Het is niet altijd best, maar soms zie je iemand plaatsen of schieten, waarbij je denkt, die hoort in de allerhoogste divisie thuis. Laatst speelde ik tegen Cockie Bouw en ik kwam met mijn teamgenoot overeen om op 6 à 7 meter te spelen. Die afstand paste Cockie niet, dachten we. Verkeerd gedacht, toen maar op 9,5 meter. Al plaatste ik op 3 cm van de but Cockie kwam erbij. Het was niet te geloven en zulke incidenten maken ons “jeu de boules” zo mooi en spannend. In dit spel kan je, mits geconcentreerd en serieus, uitstijgen boven je normale niveau. Domenico, de meesten van ons kennen de maestro wel, zei als eerste tegen mij:”Hans, zelfs iemand die nog nooit een boule in zijn handen heeft gehad, kan winnen van een wereldkampioen.” Ook een mooi voorbeeld hoe het bij ons kan toegaan, zijn de escapades van Wil Blankenstijn. Het is best een lieve meid, maar soms kan ik haar wel “haten.” Speelt ze met mij mist ze alles, gooit adviezen in de wind, als het tenminste waait en te lange leste, moet ik het schieten weer overnemen. Speelt ze daarentegen tegen mij, dan mist ze niks, de moeilijkste boules, over de grond, kassa! Ereklasse niveau, zou ik zeggen. Kwestie van instelling en ik de pineut, maar na de partij de beste maatjes hoor en zo hoort het, al heb ik er soms wel moeite mee. Ja, vrienden ik kan zo wel doorgaan met mijn mening te geven over anderen, bedenk echter wel, dat het de mening van één persoon is. Vooruit, nog een sportief wijfie in de schijnwerpers. Eef van Beek. In heel 't Gooi berucht om haar schieten. Nooit direct op de vijandelijke boule, maar altijd via twee of drie andere boules. “Geluk'” zeggen haar tegenspelers, maar dat kan haast niet, want ze doet het steeds weer. Ik heb al vele partijen met haar gewonnen en met grote cijfers, het is echt niet alleen maar geluk hoor! Dan toch nog even ons “paar apart.” De lieve tweelingen Leontien en Loekie. Op hun spel is geen pijl te trekken. Als je één van de dames als maatje krijgt sla dan maar gauw een kruisje. Het is alles of niets. In de eindstand worden ze eerste of ze eindigen bij de laatste vijf. Ongelooflijk! Volgende keer misschien meer over één of meer van de de spelers en speelsters die de club zo trouw zijn dat ze elke woensdag en zaterdagmiddag acte de présence geven. Het is geen verplichting, maar zij kennen het gezegde:”De meer zielen de meer vreugd.” Fijne leden! Love them! HAVHKVA