DINER AT THE VUNTUS

Een jaar of 15 geleden was ik met mijn kleinkinderen Charlie en Jet bij de Vuntus plas in Loosdrecht. De kinderen speelden lekker in het ondiepe water en ik zat heerlijk aan een grote picknick tafel met de Telegraaf, een flesje bier,een pakje shag en één oog op het grut. Het was een doordeweekse dag, niet druk, geen rumoer en een aangename temperatuur. Een Belg zou zeggen een: “plezante dag.” en de dag zou nog plezanter worden. Twee dames kwamen aangestapt, enigszins beladen met wat tassen en zij vroegen mij of ze bij mij aan de tafel mochten zitten. Met die grote tafel voor me was het geen probleem en ik zei: “Natuurlijk is dat goed, gezellig!' Er werd over en weer vriendelijk geknikt en kennis gemaakt en Julia v.d.Tweel en Joke Dorland, zo heten zij, begonnen de tafel aan hun kant met een wit tafelkleed af te dekken. Er kwam een fles wijn op tafel, twee glazen en de dames zaten heerlijk genietend van het wijntje en een sigaret over de plas uit te kijken. Ik had het mij aangeboden glaasje wijn geweigerd aangezien ik nog een volle fles bier voor me had staan. Weinig werd er gesproken en na enkele sigaretten begon Joke weer in één van de tassen te rommelen. Er kwamen borden op tafel, bestek en bakjes met, afgemeten aan de lucht, heerlijk eten. “ Wilt U een hapje mee-eten?” Ik moest de invitatie helaas afslaan. De kinderen werden in Kortenhoef verwacht en ik als opa, die orde, regelmaat en rust voorstond, mocht toch niet van de afgesproken tijd afwijken. De dames begonnen aan hun diner. Het was erg gezellig en na hun etentje kwam er als verrassing nog gebak en een kopje koffie. Het werd allemaal uit de drie tassen getoverd, een compleet twee gangen diner met een drankje vooraf. Prachtig! Helaas moest ik al snel afscheid nemen, niet wetende dat ik de dames spoedig weer zou ontmoeten en wel in “De Koepel” het buurthuis
waar ik vaak een biljartje legde. Op een dag stond Julia zomaar naast mij aan de koffiebar in het buurthuis. Het leek wel of ze uit de lucht was komen vallen “Hebben wij elkaar niet eerder ontmoet, was het niet in Loosdrecht?” Het bleek dat Julia vaker in het buurthuis kwam voor Engelse les en volksdansen en onbegrijpelijk genoeg zijn we elkaar nooit tegengekomen. Enkele weken na de tweede ontmoeting met Julia, sprak ik met mijn vrouw Beppie af om een foto van haar knutselclubje te maken en jullie raden het vast, Julia stond er ook op. Ze was, wat ik niet wist, al geruime tijd lid van het clubje. Als klap op de vuurpijl trof ik Julia en Joke kort daarna aan bij de Gooiers. Ze waren lid geworden en tegen en met beiden, heb ik vele partijen jeu de boules gespeeld. Tegenwoordig spelen ze het spel niet zoveel meer, hoogstens op de dinsdagavond een partijtje of twee. Vrienden zijn we nog steeds en ook op “facebook,” de bekende website zijn we elkaars vriend. We hebben af en toe contact op deze site. Veel wordt er niet gezegd of opgemerkt, maar ik weet haast zeker dat wij denken: “Wat hebben onze levenswegen elkaar de laatste 15 jaar toch vaak gekruist!