Lichte burn-out

Beste mensen, Daar ben ik weer, HAVHKVA. Er is mij gevraagd om zoals gebruikelijk een vertelseltje het licht te doen zien in ons clubblad. Helaas, door ziekte van mijzelf en daardoor ook een gebrek aan inspiratie en animo, enterde twijfel mijn geest en wist ik niet wat te doen. Jaren en jaren heb ik met plezier en voldoening een stukje mogen schrijven over de gebeurtenissen in de club, over de clubtoernooien of feestjes, die geregeld georganiseerd werden en natuurlijk waren het vaak ook eigen verzinseltjes, die in ons rode boekje kwamen. Nu valt het me moeilijk om iets te schrijven. Afgezien van de ellende in Palestina, het verdriet veroorzaakt door de vliegramp in de Oekraïne en de kindersterfte en hongersnood in de derde wereld, drukt ook op mij dat vele van mijn clubgenoten de laatste maanden in de problemen zijn gekomen, geestelijk of fysiek en dat enkele van hen ons ontvallen zijn. Omdat zij mij zo na aan het hart liggen kan ik niets verzinnen om te vertellen zonder dat mijn emoties in stilte de overhand krijgen en er niets uit mijn pen vloeit. Het lijkt wel of alle ellende tegelijk komt. Ik ben ook een tijdje uit de roulatie geweest, tweemaal een opname in het ziekenhuis, het gaat je niet in de koude kleren zitten, maar ik ben me in die periode wel bewust geworden van het feit dat we goede vrienden bezitten in onze boule-club. Dat doet een mens goed. Je merkt het pas als problemen je weg kruisen, problemen van welke aard dan ook. Sorry, voor dit misschien wat somber verhaal, ik zal proberen om bij de volgende uitgave van ons clubblad een prettiger stukje te deponeren. HAVHKVA