Feestdagen

“Kerst” en “Oud en Nieuw” hebben we achter de rug. Ze noemen het: “De gezelligste dagen van het jaar,” ik hoop dat het voor iedereen zo is en zo blijft. Je hoeft echter geen atheïst te zijn om je bedenkingen te hebben. Wat is het “eten en drinken” toch belangrijk geworden. De Kerstgedachte is naar de achtergrond gedrongen. In de meeste families wordt het Kerstverhaal niet eens meer voorgelezen. Mijn zwager, die dit jaar helaas mijn gast niet was, deed het altijd wel. Kon ik zeer waarderen. Het kerstgevoel van vroeger, lang, lang geleden, kwam dan weer even terug. Dat miljoenen mensen in de wereld, honger lijden tijdens onze uitgebreide diners, weten we natuurlijk, het staat dagelijks in de krant, maar wat kunnen wij er aan doen. Net als ieder ander geef ik af en toe wat geld aan Unicef of een ander “goed doel,” maar op welke stapel komt het terecht? Bij het salaris van de directeur, zodat hij een tweede huis in Spanje kan kopen? Bij de corrupte machthebbers, bijvoorbeeld in Zimbabwe, zodat ze wapens kunnen inslaan en het volk kunnen onderdrukken? Wat een wereld vrienden! Dan “Oud en Nieuw.” Denk je aan het vele vuurwerk dat de lucht ingaat, miljoenen euro's, denk je aan het leed dat honden en katten wordt aangedaan met dat geknal,dan kan je toch alleen maar met je hoofd schudden. Ga toch alsjeblieft met pannen en deksels de tuin in om de “boze geesten” te verdrijven, zou ik zeggen, kost ook minder. Voor mijn vrouwtje probeerde ik zo positief mogelijk te blijven. Ze heeft haar best gedaan om het warm en gezellig te maken. Ondanks het gemis van een kerstboom is het prima gelukt. Kaarsen, een kerststal, bloemstukjes, engeltjes, kerstkaarten en dies meer, ja het was prachtig. De kinderen kwamen “Heiligabend” op een “aangeklede borrel.” Ik hoop dat ze het leuk en gezellig gevonden hebben. De envelopjes zijn zeker gewaardeerd! Voor mij was het in mindere mate een feest vanwege mijn slecht gehoor. Het was een lange zit. Je verstaat de helft van wat er gezegd en geroepen wordt en van het geconcentreerd luisteren wordt je hondsmoe. Ik heb me toch kranig gehouden hoor. Ik werd zelfs met de dag vrolijker, want ik wist : 27 december het “uitbuik-toernooi,” 30 december het altijd gezellige (vooral voor de kaarters) woensdagmiddag toernooi en op 2 januari de receptie bij onze boule-club. Iedereen een gelukkig Nieuw Jaar toewensen,een gezellig toernooitje met de vele vrienden , een borreltje tussendoor, wat kan een mens nog meer wensen. Ja, de gedachten aan deze activiteiten hebben me heerlijk door de “feestdagen” geloodst.
H.A.v/h K.v.A

Bonpapa

Vorig jaar zomer waren we in Zeist om naar Angelique en Mark te kijken, die daar meededen in een “Man-Vrouw” toernooi, georganiseerd door Les Cailloux. Een goede club, alom bekend, met sympathieke ster-spelers. Even terzijde, we verdwaalden niet. De Tomtom, verstrekt door “hofleverancier” Henk Kuilman, uiteraard tegen een vriendschappelijk prijsje, deed z'n werk uitstekend. OK,verder met mijn vertelseltje: Het aantal deelnemers in Zeist was niet bijzonder groot, terwijl toch meerdere Gooise teams meededen. Ik zag Inge en Ton, Mat en Sjoer, Antonio en Ineke, Hans de Jong en Ria. Ondanks de geringe drukte of misschien wel daardoor, was het erg gezellig. Na verschillende partijen van Gooiers gedeeltelijk aanschouwd te hebben, werd mijn aandacht getrokken door het gracieuze spel van een meiske van ongeveer 15 jaar. Haar sierlijke worpen waren ook technisch in orde, zover ik dat beoordelen kan natuurlijk. Tegen haar teamgenoot zei ze Opi, het was haar grootvader en ik moet zeggen, mijn aandacht verplaatste zich naar hem. Hij straalde rust en tevredenheid uit. De glimlach, de gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht als hij naar het meisje keek, ja dat was fijn om te zien, daar stond beslist een gelukkig mens. Nadat zij hun partij uitgespeeld hadden kwamen wij in gesprek en bij een kopstootje (borreltje en pilsje) vertelde hij mij zo'n beetje zijn halve levensloop. Hij was een fanatieke hockey speler geweest, tot twee keer toe reserve bij het Nederlands elftal , maar op latere leeftijd bij een veteranen toernooi sloeg het noodlot toe. Een harde bal kreeg hij bovenop zijn knie. Diverse operaties, maar helemaal goed is het niet gekomen. Lopen geen probleem, maar hardlopen of zelfs een lichte looppas was er niet meer bij. Gelukkig had hij nog zijn snookeren en ook de kleinkinderen die inmiddels gearriveerd waren namen zijn tijd in beslag. In Laren zag hij voor het eerst in zijn leven het jeu de boules. Hij was daar naar toe gegaan om poffertjes te eten op de Brink met zijn vrouw en kleindochter. “Hans, er was in het park een spel met stalen ballen aan de gang en het ging er zo gemoedelijk aan toe, dat ik verkocht was voordat ik het wist, maar het fijne was dat mijn kleindochter de sport en de gezelligheid ook direct leuk vond. We hebben ons beiden subiet aangemeld als lid bij Boulaere. Mijn vrouw wilde het even aanzien, dacht te weinig tijd te hebben, enfin Hans, het boulen heeft mijn leven en dat van mijn kleindochter wel wat op zijn kop gezet. Wij waren slechts naar Laren gekomen om poffertjes te eten, die na later bleek, mijn kleindochter niet eens lustte en door een toeval kwamen wij in dat jeu de boule toernooi terecht. Van een team dat hun partij uitgespeeld had, kregen wij enige uitleg en mochten wij proberen wat boules bij een houten balletje te krijgen. Nu weten we natuurlijk dat het een butje genoemd wordt. Hans, we zijn enige tijd later naar een andere club gegaan omdat het dichter bij huis was en hier hebben wij ons spel wat verder kunnen ontwikkelen. Wij trainen veel en op vele toernooitjes in het land zijn wij met wisselend succes aanwezig. Het winnen of verliezen is voor mij niet belangrijk, ik voel me slechts een gezegend mens, dat ik zo vaak met mijn kleindochter, onze gezamenlijke sport kan beoefenen. Ja, toch?” Na deze monoloog kon ik het alleen maar beamen. “ Fijn voor je Chris. Bedankt voor de gezellige middag. Het ga je goed ! Ik ga weer naar Hilversum, daar hebben ze trouwens ook een goede boule club met fijne mensen.”
HAVHKVA