Bonpapa

Vorig jaar zomer waren we in Zeist om naar Angelique en Mark te kijken, die daar meededen in een “Man-Vrouw” toernooi, georganiseerd door Les Cailloux. Een goede club, alom bekend, met sympathieke ster-spelers. Even terzijde, we verdwaalden niet. De Tomtom, verstrekt door “hofleverancier” Henk Kuilman, uiteraard tegen een vriendschappelijk prijsje, deed z'n werk uitstekend. OK,verder met mijn vertelseltje: Het aantal deelnemers in Zeist was niet bijzonder groot, terwijl toch meerdere Gooise teams meededen. Ik zag Inge en Ton, Mat en Sjoer, Antonio en Ineke, Hans de Jong en Ria. Ondanks de geringe drukte of misschien wel daardoor, was het erg gezellig. Na verschillende partijen van Gooiers gedeeltelijk aanschouwd te hebben, werd mijn aandacht getrokken door het gracieuze spel van een meiske van ongeveer 15 jaar. Haar sierlijke worpen waren ook technisch in orde, zover ik dat beoordelen kan natuurlijk. Tegen haar teamgenoot zei ze Opi, het was haar grootvader en ik moet zeggen, mijn aandacht verplaatste zich naar hem. Hij straalde rust en tevredenheid uit. De glimlach, de gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht als hij naar het meisje keek, ja dat was fijn om te zien, daar stond beslist een gelukkig mens. Nadat zij hun partij uitgespeeld hadden kwamen wij in gesprek en bij een kopstootje (borreltje en pilsje) vertelde hij mij zo'n beetje zijn halve levensloop. Hij was een fanatieke hockey speler geweest, tot twee keer toe reserve bij het Nederlands elftal , maar op latere leeftijd bij een veteranen toernooi sloeg het noodlot toe. Een harde bal kreeg hij bovenop zijn knie. Diverse operaties, maar helemaal goed is het niet gekomen. Lopen geen probleem, maar hardlopen of zelfs een lichte looppas was er niet meer bij. Gelukkig had hij nog zijn snookeren en ook de kleinkinderen die inmiddels gearriveerd waren namen zijn tijd in beslag. In Laren zag hij voor het eerst in zijn leven het jeu de boules. Hij was daar naar toe gegaan om poffertjes te eten op de Brink met zijn vrouw en kleindochter. “Hans, er was in het park een spel met stalen ballen aan de gang en het ging er zo gemoedelijk aan toe, dat ik verkocht was voordat ik het wist, maar het fijne was dat mijn kleindochter de sport en de gezelligheid ook direct leuk vond. We hebben ons beiden subiet aangemeld als lid bij Boulaere. Mijn vrouw wilde het even aanzien, dacht te weinig tijd te hebben, enfin Hans, het boulen heeft mijn leven en dat van mijn kleindochter wel wat op zijn kop gezet. Wij waren slechts naar Laren gekomen om poffertjes te eten, die na later bleek, mijn kleindochter niet eens lustte en door een toeval kwamen wij in dat jeu de boule toernooi terecht. Van een team dat hun partij uitgespeeld had, kregen wij enige uitleg en mochten wij proberen wat boules bij een houten balletje te krijgen. Nu weten we natuurlijk dat het een butje genoemd wordt. Hans, we zijn enige tijd later naar een andere club gegaan omdat het dichter bij huis was en hier hebben wij ons spel wat verder kunnen ontwikkelen. Wij trainen veel en op vele toernooitjes in het land zijn wij met wisselend succes aanwezig. Het winnen of verliezen is voor mij niet belangrijk, ik voel me slechts een gezegend mens, dat ik zo vaak met mijn kleindochter, onze gezamenlijke sport kan beoefenen. Ja, toch?” Na deze monoloog kon ik het alleen maar beamen. “ Fijn voor je Chris. Bedankt voor de gezellige middag. Het ga je goed ! Ik ga weer naar Hilversum, daar hebben ze trouwens ook een goede boule club met fijne mensen.”
HAVHKVA