LANG

Zo’n titel slaat natuurlijk nergens op, maar kijk je langer naar het woord, dan komen wel wat gedachten los. Zoals, iets langer maken is niet verlangen, maar verlengen. Verlangen is heel wat anders. Verlangen naar de tijd toen er nog gerookt mocht worden in bioscopen en café’s bijvoorbeeld. Verlangen naar autowegen zonder snelheidsbeperkingen en files. Verlangen naar fietsers die hun hand uitsteken als ze van richting veranderen.Een “Bob” in de auto was niet nodig, maar je moest het niet wagen om zonder achterlicht op je fiets het dorp in te gaan. Je werd absoluut bekeurd. Er was veel blauw, surveillerend op de fiets, mannelijk van geslacht. Je gaf vrouwen toch geen pistool in handen, nee die moesten de typemachine bedienen en voor koffie zorgen.Af en toe, als we wat geld hadden gingen we naar Amsterdam. Een kopje koffie op het terras en dan zalig naar de kleurrijke en opzienbarend uitgedoste zwarten kijken. En maar raden waar zij vandaan kwamen. We keken niet op ze neer hoor, kon ook niet, want we zaten op een terrasje op de begane grond. Toch was dit mijn tijd niet, armoe troef! Nee, als ik naar het verleden verlang, dan verlang ik naar de tijd dat om 7 uur s’zondagsavond Studio Sport begon met de wedstrijdverslagen van het voetbal. Hugo Walker met:”Daar komt dat schot!!”



Weet U nog? Om kwart voor 8 was het afgelopen. Moet je dat tegenwoordig meemaken. Afschuwelijk, tussen de reclameblokken door krijg je nog de analytici. En maar leuteren! Ziek word je er van. De belangrijkste wedstrijd bewaren ze voor het laatst. Als je die wilt zien dan moet je tot negenen wachten. Vaak zit ik dan al op een ander net, omdat de NOS de tussenstand of de uitslag van de wedstrijd al geniepig had doorgegeven in één van hun sportprogramma’s en als je de uitslag weet is er niks meer aan. Enfin, als ik naar het verleden verlang dan is het vooral die tijd zo’n 10 jaar geleden. Heerlijk met onze kleinkinderen naar het Baarns Bosbad, naar de kermis, naar het zwembad in Breukelen, ja ook naar de dierentuin in Amersfoort. Niet voor de dieren hoor, maar in de dierentuin was een grote speeltuin en er reden treintjes rond en de botsautootjes waren ook niet te versmaden. Wat hadden ze een plezier en dat deed ons hart goed. Die heerlijke gevoelens van toen daar verlang je vaak naar.Het is voorbij, kinderen worden groot. De eerste afwijzingen: “Geen zin, geen tijd, TV kijken, computerspelletjes spelen, huiswerk, stappen” en zo zoetjes aan sta je dan buitenspel.Het doet toch minder pijn dan je mocht verwachten Zou mijn passie voor het boulen hiervan de oorzaak zijn? Vanmiddag ga ik er weer tegenaan met mijn maten.We gaan voor de prijzen ook al kunnen wij wel 10 van die prijzentafels kopen zonder dat het ons deert.Heerlijk dat we op onze leeftijd nog zo in een spel kunnen opgaan. Jeu de boules je t’aime !
H.A.v/h K.v.A.